| |
Vlug & Vaardig, Keizer Karel en Débaldérin. Het zijn clubs waar de meeste korfbalfanaten waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben. Als ik nooit voor de bond was gaan fluiten, had ik waarschijnlijk zelf nooit achter het bestaan van deze clubs gekomen. Eind november 2017 ben ik gevraagd om als bondscheidsrechter voor Merwede bij andere verenigingen wedstrijden te gaan fluiten. Als beginnend scheidsrechter mocht ik onder andere naar deze clubs om een wedstrijd te fluiten. Inmiddels ben ik een jaar bondscheidsrechter en ik vond het daarom ook erg leuk om hier wat over te vertellen toen dit gevraagd werd.
Waarom zijn bondscheidsrechters zo belangrijk?
Het zal niemand vreemd in de oren klinken dat een vereniging draaiende wordt gehouden door vele vrijwilligers. Naast trainers, coaches, kantinepersoneel en commissieleden is Merwede ook afhankelijk van bondscheidsrechters. Bondscheidsrechters zijn namelijk nodig om teams wedstrijdkorfbal te kunnen laten spelen. Ieder team binnen onze vereniging dat wedstrijdkorfbal speelt, heeft een onafhankelijke bondscheidsrechter nodig. Daarom wil de KNKV dat voor iedere wedstrijd waarvoor er een bondscheidsrechter naar onze club moet komen, Merwede ook een bondscheidsrechter levert. Sterker nog, je moet als vereniging meer bondscheidsrechters leveren dan dat er naar jouw vereniging toekomen. Hoe meer bondscheidsrechters Merwede dus kan leveren, hoe meer teams wedstrijdkorfbal kunnen spelen.
Waardering: de beloning van het fluiten
De behoefte van de club aan bondscheidsrechters was niet de enige reden voor me om de opleiding tot bondscheidsrechter te gaan volgen. De drie jaar dat ik breedtekorfbal floot bij onze eigen vereniging gaven mij zoveel plezier en voldoening, dat ik graag wilde doorgroeien tot scheidsrechter van wedstrijdkorfbal. Toch krijg ik vaak de vraag: ‘Is dat fluiten nu echt zo leuk? Je hebt er immers het zelf spelen voor moeten opgeven.’ In tegenstelling tot veler verwachtingen ga ik als scheidsrechter met minstens zoveel plezier een wedstrijd in dan als speler vroeger. Dat ik vroeger geen korfballend natuurtalent was zou daar overigens ook mee te maken kunnen hebben. De vraag die daar dan vaak op volgt, is wat het fluiten dan zo leuk maakt. Voor mij begint het allemaal met de waardering die je krijgt van de club en de spelers op het veld. Zoals ik net al zei, is een club afhankelijk van vrijwilligers. Wanneer je bereid bent 2 uurtjes vrij te maken voor het fluiten van een wedstrijd, dan is de club daar ontzettend mee geholpen. Vanuit de club wordt deze waardering veelvuldig uitgesproken en dat geeft voldoening.
Wat maakt het fluiten zo leuk?
Naast de waardering van de club, is de waardering van spelers aan het einde van de wedstrijd misschien nog wel mooier. Echter, vaak wordt bij een scheidsrechter vergeten dat deze, naast de spelers in het veld, ook fouten kan maken. Het gebeurt dan ook regelmatig dat spelers en coaches het niet met je eens zijn. Hier zit nu juist de uitdaging die het fluiten zo leuk maakt. Iedere wedstrijd sta je voor een nieuw stel spelers. Iedere wedstrijd zijn er altijd wel spelers die denken dat ze het beter gezien hebben dan jou. Het is dan aan jou als scheidsrechter de schone taak om spelers te overtuigen van de juistheid van jouw beslissing. Daarbij zijn twee dingen belangrijk. Ten eerste: communiceer duidelijk wie welke overtreding maakt en waarom jij vind dat dit een overtreding is. Ten tweede: erken verkeerde beslissingen en geef eerlijk toe wanneer je geen zicht op een situatie had. Spelers en coaches vinden niks zo vervelend als een scheidsrechter die zich autoritair opstelt.
Voor de bond willen fluiten, en dan?
Na 2 jaar jeugdwedstrijden en 1 jaar seniorenteams binnen de club gefloten te hebben, ben ik dus begonnen aan de opleiding als KNKV-scheidsrechter. Daarbij kon ik kiezen voor twee mogelijkheden: fluiten op inschrijving en fluiten op naam. Bij het fluiten op inschrijving kies je zelf uit een lijst welke wedstrijd je wilt fluiten. Dat heeft natuurlijk een voordeel. Zo kan je dan kiezen voor wedstrijden in de buurt en op een tijdstip dat het jou goed uitkomt om te fluiten. Het heeft helaas ook een groot nadeel. Het zijn alleen wedstrijden uit de laagste klassen van het wedstrijdkorfbal, zoals C-wedstrijden, B-wedstrijden en 4e klasse senioren wedstrijden.
De scheidsrechterscompetitie
Om wedstrijden op hoger niveau te mogen fluiten, moest ik kiezen voor fluiten op naam. Bij het fluiten op naam zijn er 6 groepen. Wanneer je in een hogere groep zit, dan wordt je door de KNKV
ook aangewezen voor wedstrijden uit hogere klassen. Helaas kom je niet zomaar in zo’n hogere groep. Niet heel gek natuurlijk, want fluiten is een ervaringsvak waarbij je veel vlieguren moet maken. Als beginnend scheidsrechter stroom je normaal in groep 6 in. Zelf mocht ik als beginnend scheidsrechter instromen in groep 5. Dat betekent dat ik nu (reserve)3e klasse en (reserve)4e klasse mag fluiten. Om in een hogere groep te komen is er als het ware een ‘scheidsrechterscompetitie’. De vrijdag voorafgaand aan je wedstrijd hoor je of je beoordeeld wordt. Wanneer je beoordeeld wordt, krijg je een cijfer en op basis van je cijfer wordt jouw klassering in je groep bepaald. Aan het eind van het seizoen promoveert de scheidsrechter die in jouw groep gemiddeld genomen het hoogste cijfer heeft gehaald. Best wel een prestatiegerichte competitie dus.
Hoe verschilt wedstrijdkorfbal van breedtekorfbal?
Gezien het aantal korfbalclubs in Sliedrecht en omstreken verwachtte ik niet zo ver te hoeven reizen voor wedstrijden uit deze klassen. Niets bleek minder waar te zijn. In mijn eerste jaar heb ik onder andere naar Amsterdam, Utrecht en Tilburg af moeten reizen voor het fluiten. Nu heb ik dit niet echt als vervelend ervaren, want als beginnend bestuurder kan wat rijervaring geen kwaad. Inmiddels heb ik 29 wedstrijden voor de bond gefloten. Dat was in het begin best even wennen. Er gebeurt veel meer. Onder de korf wordt er bewust geduwd / gehangen, spelers op de doorbraak worden tegengehouden en er wordt doorgeslagen na schoten of passes. Er gebeurt niet alleen veel meer, het spel gaat ook nog eens een stuk sneller. En mocht je dan toch wat missen of een verkeerde beslissing maken, dan kan je er op rekenen dat spelers, coaches en zeker niet in de laatste plaats het publiek je dit op fanatieke wijze duidelijk willen maken.
De uitdagingen
Er wordt dus een hogere handelingssnelheid van je verwacht als bondscheidsrechter. Hier zit naar mijn weten dan ook de grootste uitdaging voor mijzelf. Signaleren dat er iets niet volgens de regels gebeurt, is 1. Het is echter lastiger om in een split second vast te stellen welke speler van welke partij nu de eerste overtreding begaat. Bovendien moet je jouw waarneming ook nog eens omzetten in een verbale en visuele uitleg naar betrokkenen. Dat snelle schakelen maakt het soms best lastig. Vervolgens is het zaak om niet te blijven hangen bij je twijfels over een vorige beslissing. Ik merk dat als ik dat wel doe, dat ik andere momenten ga missen. Spelers en coaches voelen dat aan. Zij gaan vervolgens feller de duels in, reageren geagiteerder en dat werkt nieuwe overtredingen alleen maar in de hand.
|
|
